røghia
Old Swedish
Etymology
From Old Norse rœgja, from Proto-Germanic *wrōgijaną.
Verb
rø̄ghia
- to accuse
Conjugation
| present | past | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | rø̄ghia | — | ||||
| participle | rø̄ghiandi, rø̄ghiande | rø̄ghþer | ||||
| active voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | |
| iæk | rø̄ghir | rø̄ghi, rø̄ghe | — | rø̄ghþi, rø̄ghþe | rø̄ghþi, rø̄ghþe | |
| þū | rø̄ghir | rø̄ghi, rø̄ghe | rø̄gh | rø̄ghþi, rø̄ghþe | rø̄ghþi, rø̄ghþe | |
| han | rø̄ghir | rø̄ghi, rø̄ghe | — | rø̄ghþi, rø̄ghþe | rø̄ghþi, rø̄ghþe | |
| vīr | rø̄ghium, rø̄ghiom | rø̄ghium, rø̄ghiom | rø̄ghium, rø̄ghiom | rø̄ghþum, rø̄ghþom | rø̄ghþum, rø̄ghþom | |
| īr | rø̄ghin | rø̄ghin | rø̄ghin | rø̄ghþin | rø̄ghþin | |
| þēr | rø̄ghia | rø̄ghin | — | rø̄ghþu, rø̄ghþo | rø̄ghþin | |
| mediopassive voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive | |
| iæk | rø̄ghis | rø̄ghis, rø̄ghes | — | rø̄ghþis, rø̄ghþes | rø̄ghþis, rø̄ghþes | |
| þū | rø̄ghis | rø̄ghis, rø̄ghes | — | rø̄ghþis, rø̄ghþes | rø̄ghþis, rø̄ghþes | |
| han | rø̄ghis | rø̄ghis, rø̄ghes | — | rø̄ghþis, rø̄ghþes | rø̄ghþis, rø̄ghþes | |
| vīr | rø̄ghiums, rø̄ghioms | rø̄ghiums, rø̄ghioms | — | rø̄ghþums, rø̄ghþoms | rø̄ghþums, rø̄ghþoms | |
| īr | rø̄ghins | rø̄ghins | — | rø̄ghþins | rø̄ghþins | |
| þēr | rø̄ghias | rø̄ghins | — | rø̄ghþus, rø̄ghþos | rø̄ghþins | |
Descendants
- Swedish: röja