rinc
Irish
Pronunciation
Etymology 1
(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)
Alternative forms
- rinnc (obsolete)
Verb
rinc (present analytic rinceann, future analytic rincfidh, verbal noun rince, past participle rincthe)
- to dance
Conjugation
conjugation of rinc (first conjugation – A)
verbal noun | rince | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
past participle | rincthe | |||||||
tense | singular | plural | relative | autonomous | ||||
first | second | third | first | second | third | |||
indicative | ||||||||
present | rincim | rinceann tú; rincir† |
rinceann sé, sí | rincimid | rinceann sibh | rinceann siad; rincid† |
a rinceann; a rinceas | rinctear |
past | rinc mé; rinceas | rinc tú; rincis | rinc sé, sí | rinceamar; rinc muid | rinc sibh; rinceabhair | rinc siad; rinceadar | a rinc / ar rinc* |
rinceadh |
past habitual | rincinn | rincteá | rinceadh sé, sí | rincimis; rinceadh muid | rinceadh sibh | rincidís; rinceadh siad | a rinceadh / a rinceadh* |
rinctí |
future | rincfidh mé; rincfead |
rincfidh tú; rincfir† |
rincfidh sé, sí | rincfimid; rincfidh muid |
rincfidh sibh | rincfidh siad; rincfid† |
a rincfidh; a rincfeas | rincfear |
conditional | rincfinn | rincfeá | rincfeadh sé, sí | rincfimis; rincfeadh muid | rincfeadh sibh | rincfidís; rincfeadh siad | a rincfeadh / a rincfeadh* |
rincfí |
subjunctive | ||||||||
present | go rince mé; go rincead† |
go rince tú; go rincir† |
go rince sé, sí | go rincimid; go rince muid |
go rince sibh | go rince siad; go rincid† |
— | go rinctear |
past | dá rincinn | dá rincteá | dá rinceadh sé, sí | dá rincimis; dá rinceadh muid |
dá rinceadh sibh | dá rincidís; dá rinceadh siad |
— | dá rinctí |
imperative | ||||||||
– | rincim | rinc | rinceadh sé, sí | rincimis | rincigí; rincidh† |
rincidís | — | rinctear |
* indirect relative
† archaic or dialect form
Etymology 2
Noun
rinc f (genitive singular rince, nominative plural rinceanna)
Declension
|
References
- ^ Ó Cuív, Brian (1968) The Irish of West Muskerry, Co. Cork: A Phonetic Study, Dublin Institute for Advanced Studies, →ISBN, page 47; reprinted 1988
Middle Dutch
Etymology
Noun
rinc m
Inflection
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | rinc | ringe |
accusative | rinc | ringe |
genitive | rincs | ringe |
dative | ringe | ringen |
Descendants
Further reading
- “rinc”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “rinc”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *hring, from Proto-Germanic *hringaz.
Noun
rinc m
Inflection
Declension of rinc (masculine a-stem noun)
Descendants
- Middle Dutch: rinc
Further reading
- “rink”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *rinkiz (“upright man”), from Proto-Germanic *rinkaz (“straight, upright”). Cognate with Old Saxon rink, Old Norse rekkr.
Pronunciation
- IPA(key): /rink/, [riŋk]
Noun
rinc m
- (poetic) man, warrior
- The Old English rune poem
- ᚱ byþ on recȳde rinca ġehwylċum / sēfte...
- Journey is easy for warriors in the hall...
- The Old English rune poem
Declension
Strong a-stem:
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | rinc | rincas |
accusative | rinc | rincas |
genitive | rinces | rinca |
dative | rince | rincum |
Derived terms
Descendants
- English: rink