rondrijden

Dutch

Etymology

From rond (“around”) +‎ rijden (“to drive”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

rondrijden

  1. (intransitive) to drive around

Conjugation

Conjugation of rondrijden (strong class 1, slightly irregular, separable)
infinitive rondrijden
past singular reed rond
past participle rondgereden
infinitive rondrijden
gerund rondrijden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular rij rond, rijd rond reed rond rondrij, rondrijd rondreed
2nd person sing. (jij) rijdt rond, rij rond2, rijd rond2 reed rond rondrijdt rondreed
2nd person sing. (u) rijdt rond reed rond rondrijdt rondreed
2nd person sing. (gij) rijdt rond reedt rond rondrijdt rondreedt
3rd person singular rijdt rond reed rond rondrijdt rondreed
plural rijden rond reden rond rondrijden rondreden
subjunctive sing.1 rijde rond rede rond rondrijde rondrede
subjunctive plur.1 rijden rond reden rond rondrijden rondreden
imperative sing. rij rond, rijd rond
imperative plur.1 rijdt rond
participles rondrijdend rondgereden
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.