rozprawić

Polish

Etymology

From roz- +‎ prawić.

Pronunciation

  • IPA(key): /rɔsˈpra.vit͡ɕ/
  • Rhymes: -avit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧pra‧wić

Verb

rozprawić pf (imperfective rozprawiać)

  1. (reflexive with się) to get even, to hit back, to get revenge

Conjugation

Conjugation of rozprawić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozprawić
future tense 1st rozprawię rozprawimy
2nd rozprawisz rozprawicie
3rd rozprawi rozprawią
impersonal rozprawi się
past tense 1st rozprawiłem,
-(e)m rozprawił 		rozprawiłam,
-(e)m rozprawiła 		rozprawiłom,
-(e)m rozprawiło 		rozprawiliśmy,
-(e)śmy rozprawili 		rozprawiłyśmy,
-(e)śmy rozprawiły
2nd rozprawiłeś,
-(e)ś rozprawił 		rozprawiłaś,
-(e)ś rozprawiła 		rozprawiłoś,
-(e)ś rozprawiło 		rozprawiliście,
-(e)ście rozprawili 		rozprawiłyście,
-(e)ście rozprawiły
3rd rozprawił rozprawiła rozprawiło rozprawili rozprawiły
impersonal rozprawiono
conditional 1st rozprawiłbym,
bym rozprawił 		rozprawiłabym,
bym rozprawiła 		rozprawiłobym,
bym rozprawiło 		rozprawilibyśmy,
byśmy rozprawili 		rozprawiłybyśmy,
byśmy rozprawiły
2nd rozprawiłbyś,
byś rozprawił 		rozprawiłabyś,
byś rozprawiła 		rozprawiłobyś,
byś rozprawiło 		rozprawilibyście,
byście rozprawili 		rozprawiłybyście,
byście rozprawiły
3rd rozprawiłby,
by rozprawił 		rozprawiłaby,
by rozprawiła 		rozprawiłoby,
by rozprawiło 		rozprawiliby,
by rozprawili 		rozprawiłyby,
by rozprawiły
impersonal rozprawiono by
imperative 1st niech rozprawię rozprawmy
2nd rozpraw rozprawcie
3rd niech rozprawi niech rozprawią
anterior adverbial participle rozprawiwszy
verbal noun rozprawienie
nouns

Further reading

  • rozprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozprawić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.