ruricola

Latin

Etymology

From rūs (the country) +‎ -cola (cultivator, dweller). The latter comes from colō (to till, cultivate) and the agent-noun-forming suffix -a.

Pronunciation

Adjective

rūricola (genitive rūricolae); first-declension adjective (masculine and neuter forms identical to feminine forms)

  1. that tills the soil
    • 8 CE – 12 CE, Ovid, Sorrows 4.6.1:
      Tempore rūricolae patiēns fit taurus arātrī
      (please add an English translation of this quotation)
  2. rural, rustic
    • 1732 [1731], Antoine Augustin Calmet, “Commentarium in Jeremiam. Cap. XVII”, in Commentarium literale in omnes ac singulos tum veteris cum novi testamenti libros[1], Venice: Sebastian Colet, translation of Commentaire littéral sur tous les livres de l'Ancien et du Nouveau Testaments (in French), page 98:
      Nullus dubito, V̄V̄. 2. et 3. ita conjungendos esse : Ut filii sui numquam obliviscantur altarium eorum, ac numinum ruricolarum (Hebraeus, Aserim) quae venerabantur in lucis fronde contectis, super excelsos colles, super montes, in agris.
      [original: Je ne doute pas qu'il ne faille joindre les versets 2. & 3. de cette forte: Afin que leurs enfants n'oublient jamais leurs Autels, & leurs divinitez bocagéres (Hébreu, Aserim) qu'ils adoroient dans les bois couverts de feüillages, sur les collines élevées, sur les montagnes, sur dans les compagnes.]
      I have no doubt that verses 2 and 3 are to be conjoined in this way: That their children never forget the altars and the rural deities (Hebrew, Asherim) that were worshiped in leafy sacred groves, on lofty hills, on the mountains, in the fields.

Declension

First-declension adjective (masculine and neuter forms identical to feminine forms).

singular plural
masc./fem. neuter masc./fem. neuter
nominative rūricola rūricolae rūricola
genitive rūricolae rūricolārum
dative rūricolae rūricolīs
accusative rūricolam rūricola rūricolās rūricola
ablative rūricolā rūricolīs
vocative rūricola rūricolae rūricola

Derived terms

  • rūricolāris

Noun

rūricola m (genitive rūricolae); first declension

  1. countryman, rustic, farmer
  2. (usually in the plural) oxen

Declension

First-declension noun.

References

  • ruricola”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • ruricola”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • "ruricola", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • ruricola in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.