salvon
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *salbōn.
Verb
salvon
- to anoint
Inflection
Conjugation of salvon (weak class 2)
| infinitive | salvon | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | salvo, salvon | salvoda |
| 2nd person singular | salvos | salvodos |
| 3rd person singular | salvot | salvoda |
| 1st person plural | salvon | salvodon |
| 2nd person plural | salvot | salvodot |
| 3rd person plural | salvont | salvodon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | salve | salvodi |
| 2nd person singular | salvis | salvodis |
| 3rd person singular | salve | salvodi |
| 1st person plural | salvin | salvodin |
| 2nd person plural | salvit | salvodit |
| 3rd person plural | salvin | salvodin |
| imperative | present | |
| singular | salvo | |
| plural | salvot | |
| participle | present | past |
| salvondi | salvot, gisalvot | |
Descendants
- Middle Dutch: salven
Further reading
- “salvon”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012