skallra
Swedish
Etymology
Inherited from Old Swedish skaldra. Doublet of skall and skalla.
Noun
skallra c
- a rattle (baby's toy, musical instrument)
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | skallra | skallras |
| definite | skallran | skallrans | |
| plural | indefinite | skallror | skallrors |
| definite | skallrorna | skallrornas |
Verb
skallra (present skallrar, preterite skallrade, supine skallrat, imperative skallra)
- to rattle (make a rattling noise)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | skallra | — | ||
| supine | skallrat | — | ||
| imperative | skallra | — | ||
| imper. plural1 | skallren | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | skallrar | skallrade | — | — |
| ind. plural1 | skallra | skallrade | — | — |
| subjunctive2 | skallre | skallrade | — | — |
| present participle | skallrande | |||
| past participle | — | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.
Derived terms
- skallerorm (“rattlesnake”)
See also
- skramla (“rattle with harsh or metallic sounds”)
References
- skallra in Svenska Akademiens ordbok (SAOB)
- skallra in Svenska Akademiens ordlista (SAOL)
- skallra in Svensk ordbok (SO)
- skallra in Elof Hellquist, Svensk etymologisk ordbok (1st ed., 1922)