sospito
Catalan
Verb
sospito
- first-person singular present indicative of sospitar
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈsɔs.pɪ.toː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈsɔs.pi.t̪o]
Verb
sospitō (present infinitive sospitāre); first conjugation, no perfect or supine stems
- to keep safe, to save
- 27 BCE – 25 BCE, Titus Livius, Ab Urbe Condita 1.16.3:
- deinde ā paucīs initiō factō deum deō nātum, rēgem parentemque urbis Rōmānae salvēre ūniversī Rōmulum jubent; pācem precibus exposcunt, uti volēns propitius suam semper sospitet prōgeniem.
- (please add an English translation of this quotation)
- deinde ā paucīs initiō factō deum deō nātum, rēgem parentemque urbis Rōmānae salvēre ūniversī Rōmulum jubent; pācem precibus exposcunt, uti volēns propitius suam semper sospitet prōgeniem.
Conjugation
indicative | singular | plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
first | second | third | first | second | third | ||||||||
active | present | sospitō | sospitās | sospitat | sospitāmus | sospitātis | sospitant | ||||||
imperfect | sospitābam | sospitābās | sospitābat | sospitābāmus | sospitābātis | sospitābant | |||||||
future | sospitābō | sospitābis | sospitābit | sospitābimus | sospitābitis | sospitābunt | |||||||
passive | present | sospitor | sospitāris, sospitāre |
sospitātur | sospitāmur | sospitāminī | sospitantur | ||||||
imperfect | sospitābar | sospitābāris, sospitābāre |
sospitābātur | sospitābāmur | sospitābāminī | sospitābantur | |||||||
future | sospitābor | sospitāberis, sospitābere |
sospitābitur | sospitābimur | sospitābiminī | sospitābuntur | |||||||
subjunctive | singular | plural | |||||||||||
first | second | third | first | second | third | ||||||||
active | present | sospitem | sospitēs | sospitet | sospitēmus | sospitētis | sospitent | ||||||
imperfect | sospitārem | sospitārēs | sospitāret | sospitārēmus | sospitārētis | sospitārent | |||||||
passive | present | sospiter | sospitēris, sospitēre |
sospitētur | sospitēmur | sospitēminī | sospitentur | ||||||
imperfect | sospitārer | sospitārēris, sospitārēre |
sospitārētur | sospitārēmur | sospitārēminī | sospitārentur | |||||||
imperative | singular | plural | |||||||||||
first | second | third | first | second | third | ||||||||
active | present | — | sospitā | — | — | sospitāte | — | ||||||
future | — | sospitātō | sospitātō | — | sospitātōte | sospitantō | |||||||
passive | present | — | sospitāre | — | — | sospitāminī | — | ||||||
future | — | sospitātor | sospitātor | — | — | sospitantor | |||||||
non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
active | passive | active | passive | ||||||||||
present | sospitāre | sospitārī | sospitāns | — | |||||||||
future | — | — | — | sospitandus | |||||||||
verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
sospitandī | sospitandō | sospitandum | sospitandō | — | — |
References
- sospito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “sospito”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC