suscitare

See also: suscitaré

Italian

Etymology

Borrowed from Latin suscitāre, probably borrowed.

Pronunciation

  • IPA(key): /suʃ.ʃiˈta.re/
  • Rhymes: -are
  • Hyphenation: su‧sci‧tà‧re

Verb

suscitàre (first-person singular present sùscito, first-person singular past historic suscitài, past participle suscitàto, auxiliary avére)

  1. (transitive) to provoke
  2. (transitive) to arouse

Conjugation

Anagrams

Latin

Verb

suscitāre

  1. inflection of suscitō:
    1. present active infinitive
    2. second-person singular present passive imperative/indicative

Romanian

Etymology

From suscita +‎ -re.

Noun

suscitare f (plural suscitări)

  1. suscitation

Declension

Declension of suscitare
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative suscitare suscitarea suscitări suscitările
genitive-dative suscitări suscitării suscitări suscitărilor
vocative suscitare, suscitareo suscitărilor

References

  • suscitare in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN

Spanish

Verb

suscitare

  1. first/third-person singular future subjunctive of suscitar