suscitare
See also: suscitaré
Italian
Etymology
Borrowed from Latin suscitāre, probably borrowed.
Pronunciation
- IPA(key): /suʃ.ʃiˈta.re/
- Rhymes: -are
- Hyphenation: su‧sci‧tà‧re
Verb
suscitàre (first-person singular present sùscito, first-person singular past historic suscitài, past participle suscitàto, auxiliary avére)
Conjugation
Conjugation of suscitàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
Anagrams
Latin
Verb
suscitāre
- inflection of suscitō:
- present active infinitive
- second-person singular present passive imperative/indicative
Romanian
Etymology
Noun
suscitare f (plural suscitări)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | suscitare | suscitarea | suscitări | suscitările | |
| genitive-dative | suscitări | suscitării | suscitări | suscitărilor | |
| vocative | suscitare, suscitareo | suscitărilor | |||
References
- suscitare in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN
Spanish
Verb
suscitare
- first/third-person singular future subjunctive of suscitar