suscito

See also: suscitó and suscitò

Catalan

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitar

Italian

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitare

Latin

Etymology

From sub- +‎ citō.

Pronunciation

Verb

suscitō (present infinitive suscitāre, perfect active suscitāvī, supine suscitātum); first conjugation

  1. to lift up, raise, elevate
  2. to encourage, stir up, awaken, wake up, arouse, set in motion, elevate, incite
  3. to erect, build
    • c. 99 BCE – 55 BCE, Lucretius, On the Nature of Things 5.1166–1167:
      quī dēlūbra deum nova tōtō suscitat orbī terrārum []
      he who builds a new sanctuary of the gods for the whole world []
  4. to rekindle, excite
    • c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, Metamorphoses 3.20:
      Sīc nōbīs garrientibus libīdō mūtua et animōs simul et membra suscitat. Omnibus abiectīs amīculīs, hāctenus dēnique intēctī atque nūdātī bacchāmur in Venerem
      And so, as we chatted away, our desire for each other excited our emotions and bodies. We threw away all of our clothes, and then, finally uncovered and in the nude, we revelled for Venus [had sex in a frenzy]

Conjugation

Descendants

  • French: susciter
  • Italian: suscitare
  • Piedmontese: sussité
  • Portuguese: suscitar
  • Romanian: sușta
  • Spanish: asustar, sustar, suscitar

References

Portuguese

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitar

Spanish

Verb

suscito

  1. first-person singular present indicative of suscitar