sveinn
See also: Sveinn
Icelandic
Etymology
From Old Norse sveinn, from Proto-Germanic *swainaz.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈsveitn/
- Rhymes: -eitn
- Homophone: Sveinn
Noun
sveinn m (genitive singular sveins, nominative plural sveinar)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | sveinn | sveinninn | sveinar | sveinarnir |
| accusative | svein | sveininn | sveina | sveinana |
| dative | sveini | sveininum | sveinum | sveinunum |
| genitive | sveins | sveinsins | sveina | sveinanna |
Derived terms
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *swainaz (“relative, young man, servant”), from Proto-Indo-European *swé (“oneself; separate; apart”), properly one's own.
Other reflexes of PG *swainaz include Old English swān (modern English swain), Old High German swein.
Noun
sveinn m (genitive sveins, plural sveinar)
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | sveinn | sveinninn | sveinar | sveinarnir |
| accusative | svein | sveininn | sveina | sveinana |
| dative | sveini | sveininum | sveinum | sveinunum |
| genitive | sveins | sveinsins | sveina | sveinanna |
Descendants
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “sveinn”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive