tegengaan

Dutch

Etymology

From tegen +‎ gaan.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

tegengaan

  1. (transitive) to counteract

Conjugation

Conjugation of tegengaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive tegengaan
past singular ging tegen
past participle tegengegaan
infinitive tegengaan
gerund tegengaan n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ga tegen ging tegen tegenga tegenging
2nd person sing. (jij) gaat tegen, ga tegen2 ging tegen tegengaat tegenging
2nd person sing. (u) gaat tegen ging tegen tegengaat tegenging
2nd person sing. (gij) gaat tegen gingt tegen tegengaat tegengingt
3rd person singular gaat tegen ging tegen tegengaat tegenging
plural gaan tegen gingen tegen tegengaan tegengingen
subjunctive sing.1 ga tegen ginge tegen tegenga tegenginge
subjunctive plur.1 gaan tegen gingen tegen tegengaan tegengingen
imperative sing. ga tegen
imperative plur.1 gaat tegen
participles tegengaand tegengegaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.