tegenstaan

Dutch

Etymology

Compound of tegen (“against”) +‎ staan (“to stand”)

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈteː.ɣə(n)ˌstaːn/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: te‧gen‧staan

Verb

tegenstaan

  1. (ergative) to resist, to oppose
  2. (ergative) to disgust

Conjugation

Conjugation of tegenstaan (strong class 6, irregular, separable)
infinitive tegenstaan
past singular stond tegen
past participle tegengestaan
infinitive tegenstaan
gerund tegenstaan n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular sta tegen stond tegen tegensta tegenstond
2nd person sing. (jij) staat tegen, sta tegen2 stond tegen tegenstaat tegenstond
2nd person sing. (u) staat tegen stond tegen tegenstaat tegenstond
2nd person sing. (gij) staat tegen stondt tegen tegenstaat tegenstondt
3rd person singular staat tegen stond tegen tegenstaat tegenstond
plural staan tegen stonden tegen tegenstaan tegenstonden
subjunctive sing.1 sta tegen stonde tegen tegensta tegenstonde
subjunctive plur.1 staan tegen stonden tegen tegenstaan tegenstonden
imperative sing. sta tegen
imperative plur.1 staat tegen
participles tegenstaand tegengestaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Negerhollands: staan tegen
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.