teruggaan

Dutch

Etymology

From terug +‎ gaan.

Pronunciation

  • IPA(key): /təˈrʏxaːn/
  • Audio:(file)

Verb

teruggaan

  1. (intransitive) to return, go back

Conjugation

Conjugation of teruggaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive teruggaan
past singular ging terug
past participle teruggegaan
infinitive teruggaan
gerund teruggaan n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ga terug ging terug terugga terugging
2nd person sing. (jij) gaat terug, ga terug2 ging terug teruggaat terugging
2nd person sing. (u) gaat terug ging terug teruggaat terugging
2nd person sing. (gij) gaat terug gingt terug teruggaat teruggingt
3rd person singular gaat terug ging terug teruggaat terugging
plural gaan terug gingen terug teruggaan teruggingen
subjunctive sing.1 ga terug ginge terug terugga terugginge
subjunctive plur.1 gaan terug gingen terug teruggaan teruggingen
imperative sing. ga terug
imperative plur.1 gaat terug
participles teruggaand teruggegaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.