teruggrijpen

Dutch

Etymology

Compound of terug +‎ grijpen.

Pronunciation

  • IPA(key): /təˈrʏˌxrɛi̯pə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: te‧rug‧grij‧pen

Verb

teruggrijpen

  1. (intransitive) to fall back, to rely [with op ‘on’]
  2. (transitive) to grab back, to retrieve by grabbing

Conjugation

Conjugation of teruggrijpen (strong class 1, separable)
infinitive teruggrijpen
past singular greep terug
past participle teruggegrepen
infinitive teruggrijpen
gerund teruggrijpen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular grijp terug greep terug teruggrijp teruggreep
2nd person sing. (jij) grijpt terug, grijp terug2 greep terug teruggrijpt teruggreep
2nd person sing. (u) grijpt terug greep terug teruggrijpt teruggreep
2nd person sing. (gij) grijpt terug greept terug teruggrijpt teruggreept
3rd person singular grijpt terug greep terug teruggrijpt teruggreep
plural grijpen terug grepen terug teruggrijpen teruggrepen
subjunctive sing.1 grijpe terug grepe terug teruggrijpe teruggrepe
subjunctive plur.1 grijpen terug grepen terug teruggrijpen teruggrepen
imperative sing. grijp terug
imperative plur.1 grijpt terug
participles teruggrijpend teruggegrepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.