terugkaatsen

Dutch

Etymology

From terug +‎ kaatsen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

terugkaatsen

  1. to throw back, to rebound
  2. to reflect

Conjugation

Conjugation of terugkaatsen (weak, separable)
infinitive terugkaatsen
past singular kaatste terug
past participle teruggekaatst
infinitive terugkaatsen
gerund terugkaatsen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kaats terug kaatste terug terugkaats terugkaatste
2nd person sing. (jij) kaatst terug, kaats terug2 kaatste terug terugkaatst terugkaatste
2nd person sing. (u) kaatst terug kaatste terug terugkaatst terugkaatste
2nd person sing. (gij) kaatst terug kaatste terug terugkaatst terugkaatste
3rd person singular kaatst terug kaatste terug terugkaatst terugkaatste
plural kaatsen terug kaatsten terug terugkaatsen terugkaatsten
subjunctive sing.1 kaatse terug kaatste terug terugkaatse terugkaatste
subjunctive plur.1 kaatsen terug kaatsten terug terugkaatsen terugkaatsten
imperative sing. kaats terug
imperative plur.1 kaatst terug
participles terugkaatsend teruggekaatst
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.