trącić

Inherited from Proto-Slavic *trǫtiti. First attested in the middle of the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /trɑ̃t͡ɕʲit͡ɕʲ/
• IPA^(key): (15^th CE) /trɑ̃t͡ɕʲit͡ɕʲ/

trącić pf

1. (attested in Silesia) to touch; to affect
   • 1956 [Middle of the fifteenth century], Jerzy Woronczak, editor, Teksty polskie w rękopisie nr 43 Biblioteki Kapitulnej we Wrocławiu z połowy XV wieku‎^[1], Silesia, page 74r:

     Hoc fit, quando deus specialem sui ipsius recogitacionem peccatori incutit *troczy

     [Hoc fit, quando deus specialem sui ipsius recogitacionem peccatori incutit *trąci]

• Polish: trącić

• Boryś, Wiesław (2005) “trącić”, in Słownik etymologiczny języka polskiego (in Polish), Kraków: Wydawnictwo Literackie, →ISBN
• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “trącić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish trącić.

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔɲt͡ɕit͡ɕ
• Syllabification: trą‧cić

trącić pf (imperfective trącać)

1. (transitive) to jostle, to knock
2. (reflexive with się) to jostle each other
3. (reflexive with się) to clink glasses when toasting
4. (transitive, Near Masovian, of the wind) synonym of zawiać

trącić impf

1. (intransitive) to stink, to smell bad
2. (intransitive) to stink, to be fishy

• trącić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• trącić in Polish dictionaries at PWN
• Zygmunt Wasilewski (1889) “trącić”, in Jagodne: wieś w powiecie łukowskim, gminie Dąbie: zarys etnograficzny (in Polish), Warsaw: M. Arct, page 248