trimaculatus
Latin
Etymology
New Latin; from tri- + maculatus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [trɪ.ma.kʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪ri.ma.kuˈlaː.t̪us]
Adjective
trimaculātus (feminine trimaculāta, neuter trimaculātum); first/second-declension adjective
Usage notes
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | trimaculātus | trimaculāta | trimaculātum | trimaculātī | trimaculātae | trimaculāta | |
| genitive | trimaculātī | trimaculātae | trimaculātī | trimaculātōrum | trimaculātārum | trimaculātōrum | |
| dative | trimaculātō | trimaculātae | trimaculātō | trimaculātīs | |||
| accusative | trimaculātum | trimaculātam | trimaculātum | trimaculātōs | trimaculātās | trimaculāta | |
| ablative | trimaculātō | trimaculātā | trimaculātō | trimaculātīs | |||
| vocative | trimaculāte | trimaculāta | trimaculātum | trimaculātī | trimaculātae | trimaculāta | |