triomferen

Dutch

Etymology

From French triompher (to triumph).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

triomferen

  1. to triumph
    de triomferende kerk: the Church Triumphant

Conjugation

Conjugation of triomferen (weak)
infinitive triomferen
past singular triomfeerde
past participle getriomfeerd
infinitive triomferen
gerund triomferen n
present tense past tense
1st person singular triomfeer triomfeerde
2nd person sing. (jij) triomfeert, triomfeer2 triomfeerde
2nd person sing. (u) triomfeert triomfeerde
2nd person sing. (gij) triomfeert triomfeerde
3rd person singular triomfeert triomfeerde
plural triomferen triomfeerden
subjunctive sing.1 triomfere triomfeerde
subjunctive plur.1 triomferen triomfeerden
imperative sing. triomfeer
imperative plur.1 triomfeert
participles triomferend getriomfeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Negerhollands: triomfeer

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.