uitblazen

Dutch

Etymology

From uit +‎ blazen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌblaːzə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

uitblazen

  1. (transitive) to blow empty
  2. (transitive) to blow out, extinguish by breathing or draft
  3. (intransitive) to take a breather, rest to recuperate

Conjugation

Conjugation of uitblazen (strong class 7, separable)
infinitive uitblazen
past singular blies uit
past participle uitgeblazen
infinitive uitblazen
gerund uitblazen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular blaas uit blies uit uitblaas uitblies
2nd person sing. (jij) blaast uit, blaas uit2 blies uit uitblaast uitblies
2nd person sing. (u) blaast uit blies uit uitblaast uitblies
2nd person sing. (gij) blaast uit bliest uit uitblaast uitbliest
3rd person singular blaast uit blies uit uitblaast uitblies
plural blazen uit bliezen uit uitblazen uitbliezen
subjunctive sing.1 blaze uit blieze uit uitblaze uitblieze
subjunctive plur.1 blazen uit bliezen uit uitblazen uitbliezen
imperative sing. blaas uit
imperative plur.1 blaast uit
participles uitblazend uitgeblazen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

  • (rest to recuperate) op adem komen, verademen

Descendants

  • Negerhollands: blys yt

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.