uitbreken

Dutch

Etymology

From uit +‎ breken.

Pronunciation

  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧bre‧ken

Verb

uitbreken

  1. break out

Conjugation

Conjugation of uitbreken (strong class 4, separable)
infinitive uitbreken
past singular brak uit
past participle uitgebroken
infinitive uitbreken
gerund uitbreken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular breek uit brak uit uitbreek uitbrak
2nd person sing. (jij) breekt uit, breek uit2 brak uit uitbreekt uitbrak
2nd person sing. (u) breekt uit brak uit uitbreekt uitbrak
2nd person sing. (gij) breekt uit braakt uit uitbreekt uitbraakt
3rd person singular breekt uit brak uit uitbreekt uitbrak
plural breken uit braken uit uitbreken uitbraken
subjunctive sing.1 breke uit brake uit uitbreke uitbrake
subjunctive plur.1 breken uit braken uit uitbreken uitbraken
imperative sing. breek uit
imperative plur.1 breekt uit
participles uitbrekend uitgebroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.