uitkeren

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ keren (“to turn”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌkeː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧ke‧ren

Verb

uitkeren

  1. (transitive) to pay out, to disburse

Conjugation

Conjugation of uitkeren (weak, separable)
infinitive uitkeren
past singular keerde uit
past participle uitgekeerd
infinitive uitkeren
gerund uitkeren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular keer uit keerde uit uitkeer uitkeerde
2nd person sing. (jij) keert uit, keer uit2 keerde uit uitkeert uitkeerde
2nd person sing. (u) keert uit keerde uit uitkeert uitkeerde
2nd person sing. (gij) keert uit keerde uit uitkeert uitkeerde
3rd person singular keert uit keerde uit uitkeert uitkeerde
plural keren uit keerden uit uitkeren uitkeerden
subjunctive sing.1 kere uit keerde uit uitkere uitkeerde
subjunctive plur.1 keren uit keerden uit uitkeren uitkeerden
imperative sing. keer uit
imperative plur.1 keert uit
participles uitkerend uitgekeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.