uitkienen

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ kienen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitkienen

  1. (transitive) To handle or research some issue with thoroughness.
    De speler hanteerde een zorgvuldig uitgekiende strategie. ― The player used a carefully researched strategy.

Usage notes

  • The past participle is today used far more often than other forms of this verb.

Conjugation

Conjugation of uitkienen (weak, separable)
infinitive uitkienen
past singular kiende uit
past participle uitgekiend
infinitive uitkienen
gerund uitkienen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kien uit kiende uit uitkien uitkiende
2nd person sing. (jij) kient uit, kien uit2 kiende uit uitkient uitkiende
2nd person sing. (u) kient uit kiende uit uitkient uitkiende
2nd person sing. (gij) kient uit kiende uit uitkient uitkiende
3rd person singular kient uit kiende uit uitkient uitkiende
plural kienen uit kienden uit uitkienen uitkienden
subjunctive sing.1 kiene uit kiende uit uitkiene uitkiende
subjunctive plur.1 kienen uit kienden uit uitkienen uitkienden
imperative sing. kien uit
imperative plur.1 kient uit
participles uitkienend uitgekiend
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.