uitwissen

Dutch

Etymology

From uit +‎ wissen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitwissen

  1. to erase, expunge

Conjugation

Conjugation of uitwissen (weak, separable)
infinitive uitwissen
past singular wiste uit
past participle uitgewist
infinitive uitwissen
gerund uitwissen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wis uit wiste uit uitwis uitwiste
2nd person sing. (jij) wist uit, wis uit2 wiste uit uitwist uitwiste
2nd person sing. (u) wist uit wiste uit uitwist uitwiste
2nd person sing. (gij) wist uit wiste uit uitwist uitwiste
3rd person singular wist uit wiste uit uitwist uitwiste
plural wissen uit wisten uit uitwissen uitwisten
subjunctive sing.1 wisse uit wiste uit uitwisse uitwiste
subjunctive plur.1 wissen uit wisten uit uitwissen uitwisten
imperative sing. wis uit
imperative plur.1 wist uit
participles uitwissend uitgewist
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.