uitwringen

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ wringen (“to twist”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

uitwringen

  1. wring (to squeeze or twist tightly so that liquid is forced out)

Conjugation

Conjugation of uitwringen (strong class 3a, separable)
infinitive uitwringen
past singular wrong uit
past participle uitgewrongen
infinitive uitwringen
gerund uitwringen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wring uit wrong uit uitwring uitwrong
2nd person sing. (jij) wringt uit, wring uit2 wrong uit uitwringt uitwrong
2nd person sing. (u) wringt uit wrong uit uitwringt uitwrong
2nd person sing. (gij) wringt uit wrongt uit uitwringt uitwrongt
3rd person singular wringt uit wrong uit uitwringt uitwrong
plural wringen uit wrongen uit uitwringen uitwrongen
subjunctive sing.1 wringe uit wronge uit uitwringe uitwronge
subjunctive plur.1 wringen uit wrongen uit uitwringen uitwrongen
imperative sing. wring uit
imperative plur.1 wringt uit
participles uitwringend uitgewrongen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.