uraczyć

Polish

Etymology

From u- +‎ raczyć.[1] First attested in the 16th century.[2][3] Compare Kashubian ùraczëc and Silesian urŏczyć.

Pronunciation

 
  • IPA(key): /uˈra.t͡ʂɘt͡ɕ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -at͡ʂɘt͡ɕ
  • Syllabification: u‧ra‧czyć

Verb

uraczyć pf (imperfective raczyć or (uncommon) uraczać)

  1. (transitive) to treat (to offer or give something to a guest, e.g. food, drink, etc.) [with accusative ‘whom’; or with instrumental ‘with what’]
    Synonym: poczęstować
  2. (transitive, derogatory) to treat (to offer or give something to a guest that they are not interested in, e.g. a story) [with accusative ‘whom’; or with instrumental ‘with what’]
    Synonym: poczęstować
  3. (transitive, obsolete) to bestow, to grace
    Synonym: użyczyć
  4. (reflexive with się) to help oneself (to eat or drink something) [with instrumental ‘to what’]
    Synonym: poczęstować się
  5. (reflexive with się) to help oneself (to provide oneself with pleasant experiences) [with instrumental ‘to what’]
    Synonym: poczęstować się
  6. (reflexive with się, obsolete) to help oneself (to indulge in drinking)

Conjugation

Conjugation of uraczyć pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive uraczyć
future tense 1st uraczę uraczymy
2nd uraczysz uraczycie
3rd uraczy uraczą
impersonal uraczy się
past tense 1st uraczyłem,
-(e)m uraczył 		uraczyłam,
-(e)m uraczyła 		uraczyłom,
-(e)m uraczyło 		uraczyliśmy,
-(e)śmy uraczyli 		uraczyłyśmy,
-(e)śmy uraczyły
2nd uraczyłeś,
-(e)ś uraczył 		uraczyłaś,
-(e)ś uraczyła 		uraczyłoś,
-(e)ś uraczyło 		uraczyliście,
-(e)ście uraczyli 		uraczyłyście,
-(e)ście uraczyły
3rd uraczył uraczyła uraczyło uraczyli uraczyły
impersonal uraczono
conditional 1st uraczyłbym,
bym uraczył 		uraczyłabym,
bym uraczyła 		uraczyłobym,
bym uraczyło 		uraczylibyśmy,
byśmy uraczyli 		uraczyłybyśmy,
byśmy uraczyły
2nd uraczyłbyś,
byś uraczył 		uraczyłabyś,
byś uraczyła 		uraczyłobyś,
byś uraczyło 		uraczylibyście,
byście uraczyli 		uraczyłybyście,
byście uraczyły
3rd uraczyłby,
by uraczył 		uraczyłaby,
by uraczyła 		uraczyłoby,
by uraczyło 		uraczyliby,
by uraczyli 		uraczyłyby,
by uraczyły
impersonal uraczono by
imperative 1st niech uraczę uraczmy
2nd uracz uraczcie
3rd niech uraczy niech uraczą
passive adjectival participle uraczony uraczona uraczone uraczeni uraczone
anterior adverbial participle uraczywszy
verbal noun uraczenie

References

  1. ^ Halina Zgółkowa, editor (1994–2005), “uraczyć”, in Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, volumes 1–50, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, →ISBN
  2. ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “uraczyć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
  3. ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “uraczyć się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.