væva

See also: väva

Old Swedish

Etymology

From Old Norse vefa, from Proto-Germanic *webaną.

Verb

væva

  1. to weave

Conjugation

Conjugation of væva (strong)
present past
infinitive væva —
participle vævandi, vævande vævin
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk væver vævi, væve — vof vāvi, vāve
þū væver vævi, væve væf voft vāvi, vāve
han væver vævi, væve — vof vāvi, vāve
vīr vævum, vævom vævum, vævom vævum, vævom vāvum, vāvom vāvum, vāvom
īr vævin vævin vævin vāvin vāvin
þēr væva vævin — vāvu, vāvo vāvin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk væfs vævis, væves — vofs vāvis, vāves
þū væfs vævis, væves — vofts vāvis, vāves
han væfs vævis, væves — vofs vāvis, vāves
vīr vævums, -oms vævums, vævoms — vāvums, vāvoms vāvums, vāvoms
īr vævins vævins — vāvins vāvins
þēr vævas vævins — vāvus, vāvos vāvins

Descendants

  • Swedish: väva
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.