vǫrn
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *warīniz, from *warjaną, whence also Old Norse verja.
Noun
vǫrn f (genitive varnar, plural varnir)
Declension
| feminine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | vǫrn | vǫrnin | varnir | varnirnar |
| accusative | vǫrn | vǫrnina | varnir | varnirnar |
| dative | vǫrn | vǫrninni | varnum | varnunum |
| genitive | varnar | varnarinnar | varna | varnanna |
Descendants
- Old Danish: værn f
- Faroese: vørn f
- Icelandic: vörn f
- Norwegian Nynorsk: vern n
- Old Swedish: værn
- Swedish: värn n
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “vörn”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press, page 503; also available at the Internet Archive