veigra

Icelandic

Borrowed from Danish vægre (“to refuse, to decline”).

veigra (weak verb, third-person singular past indicative veigraði, supine veigrað)

*veigra* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að veigra
supine sagnbót		veigrað
present participle lýsingarháttur nútíðar		veigrandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	veigra	veigraði	veigri	veigraði
	þú	veigrar	veigraðir	veigrir	veigraðir
	hann, hún, það	veigrar	veigraði	veigri	veigraði
plural	við	veigrum	veigruðum	veigrum	veigruðum
	þið	veigrið	veigruðuð	veigrið	veigruðuð
	þeir, þær, þau	veigra	veigruðu	veigri	veigruðu

		imperative boðháttur
singular	þú	veigra (þú), veigraðu
plural	þið	veigrið (þið), veigriði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veigra sér við (“to be unwilling to do something, to try to evade doing something”)
veigrun (“reluctance, unwillingness”)