veneo
Latin
Etymology
From vēnum + eō, literally “go on sale”. Compare vēndō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈweː.ne.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈvɛː.ne.o]
Verb
vēneō (present infinitive vēnīre, perfect active vēniī or vēnīvī, supine vēnitum); irregular conjugation
- to be sold
- c. 254 BCE – 184 BCE, Plautus, apud Diomedem Grammaticum, Artis Grammaticae libri III 368.25–26:
- ego illi venear
- (please add an English translation of this quotation)
- ego illi venear
- c. 65 CE, Seneca the Younger, Epistulae morales ad Lucilium 95.42:[1]
- Mullum ingentis formae — quare autem non pondus adicio et aliquorum gulam inrito? quattuor pondo et selibram fuisse aiebant — Tiberius Caesar missum sibi cum in macellum deferri et veniri iussisset: “amici,” inquit, “omnia me fallunt, nisi istum mullum aut Apicius emerit aut P. Octavius.”
- (please add an English translation of this quotation)
- Mullum ingentis formae — quare autem non pondus adicio et aliquorum gulam inrito? quattuor pondo et selibram fuisse aiebant — Tiberius Caesar missum sibi cum in macellum deferri et veniri iussisset: “amici,” inquit, “omnia me fallunt, nisi istum mullum aut Apicius emerit aut P. Octavius.”
Usage notes
This verb is used as the passive of vendo.
Conjugation
Irregular, but similar to the fourth conjugation. The third principal part vēniī occasionally appears as vēnīvī.
Conjugation of vēneō (irregular conjugation)
References
- “veneo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “veneo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- veneo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[2], London: Macmillan and Co.
- the free men are sold as slaves: libera corpora sub corona (hasta) veneunt (B. G. 3. 16. 4)
- (ambiguous) to come to Rome: Romam venire, pervenire
- (ambiguous) to go to meet some one: obviam venire alicui
- (ambiguous) to come into some one's hands: in alicuius manus venire, pervenire
- (ambiguous) to come in sight: venire in conspectum alicuius
- (ambiguous) to come to assist any one: auxilio alicui venire
- (ambiguous) to gain a person's esteem, friendship: in gratiam alicuius venire
- (ambiguous) to suffer reproof; to be criticised, blamed: in vituperationem, reprehensionem cadere, incidere, venire
- (ambiguous) to be a subject for gossip: in sermonem hominum venire
- (ambiguous) to become famous, distinguish oneself: gloriam colligere, in summam gloriam venire
- (ambiguous) to become doubtful: in dubium venire
- (ambiguous) to make a person forget a thing: aliquem in oblivionem alicuius rei adducere (pass. in oblivionem venire)
- (ambiguous) to be contested, become the subject of debate: in controversiam vocari, adduci, venire (De Or. 2. 72. 291)
- (ambiguous) to come before the tribunal of the critics: in existimantium arbitrium venire (Brut. 24. 92)
- (ambiguous) to pass into a proverb: in proverbii consuetudinem or simply in proverbium venire
- (ambiguous) to become frightened: in timorem venire, pervenire
- (ambiguous) to conceive a hope: in spem venire, ingredi, adduci
- (ambiguous) to be suspected by some one: in suspicionem alicui venire
- (ambiguous) to incur a person's hatred: in odium, in invidiam venire alicui
- (ambiguous) to come into the possession of something: in possessionem alicuius rei venire
- (ambiguous) to obtain an audience of some one: in congressum alicuius venire
- (ambiguous) to become customary, the fashion: in consuetudinem or morem venire
- (ambiguous) to appear in court: in iudicium venire, in iudicio adesse
- (ambiguous) to come within javelin-range: ad teli coniectum venire (Liv. 2. 31)
- (ambiguous) to reduce a country to subjection to oneself: populum in deditionem venire cogere
- (ambiguous) to make one's submission to some one: in deditionem venire (without alicui)
- the free men are sold as slaves: libera corpora sub corona (hasta) veneunt (B. G. 3. 16. 4)