vernaaien

Dutch

Etymology

From ver- +‎ naaien.

Pronunciation

  • Audio:(file)
  • Rhymes: -aːi̯ən

Verb

vernaaien

  1. to adjust, to modify through sewing
  2. (vulgar) to screw up, to fuck up
    Synonym: verneuken

Conjugation

Conjugation of vernaaien (weak, prefixed)
infinitive vernaaien
past singular vernaaide
past participle vernaaid
infinitive vernaaien
gerund vernaaien n
present tense past tense
1st person singular vernaai vernaaide
2nd person sing. (jij) vernaait, vernaai2 vernaaide
2nd person sing. (u) vernaait vernaaide
2nd person sing. (gij) vernaait vernaaide
3rd person singular vernaait vernaaide
plural vernaaien vernaaiden
subjunctive sing.1 vernaaie vernaaide
subjunctive plur.1 vernaaien vernaaiden
imperative sing. vernaai
imperative plur.1 vernaait
participles vernaaiend vernaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.