vicarianus
Latin
Etymology
From vicārius (“vicar”) + -ānus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɪ.kaː.riˈaː.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vi.ka.riˈaː.nus]
Adjective
vicāriānus (feminine vicāriāna, neuter vicāriānum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vicāriānus | vicāriāna | vicāriānum | vicāriānī | vicāriānae | vicāriāna | |
| genitive | vicāriānī | vicāriānae | vicāriānī | vicāriānōrum | vicāriānārum | vicāriānōrum | |
| dative | vicāriānō | vicāriānae | vicāriānō | vicāriānīs | |||
| accusative | vicāriānum | vicāriānam | vicāriānum | vicāriānōs | vicāriānās | vicāriāna | |
| ablative | vicāriānō | vicāriānā | vicāriānō | vicāriānīs | |||
| vocative | vicāriāne | vicāriāna | vicāriānum | vicāriānī | vicāriānae | vicāriāna | |
Related terms
References
- “vicarianus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vicarianus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.