vicarius
Latin
Etymology
From vicis (“interchange, alternation”) + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɪˈkaː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [viˈkaː.ri.us]
Adjective
vicārius (feminine vicāria, neuter vicārium); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | vicārius | vicāria | vicārium | vicāriī | vicāriae | vicāria | |
genitive | vicāriī | vicāriae | vicāriī | vicāriōrum | vicāriārum | vicāriōrum | |
dative | vicāriō | vicāriae | vicāriō | vicāriīs | |||
accusative | vicārium | vicāriam | vicārium | vicāriōs | vicāriās | vicāria | |
ablative | vicāriō | vicāriā | vicāriō | vicāriīs | |||
vocative | vicārie | vicāria | vicārium | vicāriī | vicāriae | vicāria |
Noun
vicārius m (genitive vicāriī or vicārī); second declension
Declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | vicārius | vicāriī |
genitive | vicāriī vicārī1 |
vicāriōrum |
dative | vicāriō | vicāriīs |
accusative | vicārium | vicāriōs |
ablative | vicāriō | vicāriīs |
vocative | vicārie | vicāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
Descendants
Descendants
Related terms
References
- “vicarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “vicarius”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "vicarius", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- vicarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.