vinar
See also: vinař
Icelandic
Noun
vinar
- indefinite genitive singular of vinur
Norwegian Nynorsk
Noun
vinar m
- indefinite plural of vin
Old Norse
Noun
vinar
- genitive singular of vinr
Romanian
Etymology
Noun
vinar m (plural vinari)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | vinar | vinarul | vinari | vinarii | |
| genitive-dative | vinar | vinarului | vinari | vinarilor | |
| vocative | vinarule | vinarilor | |||
Serbo-Croatian
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /ʋǐnaːr/
- Hyphenation: vi‧nar
Noun
vìnār m anim (Cyrillic spelling вѝна̄р)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vinar | vinari |
| genitive | vinara | vinara |
| dative | vinaru | vinarima |
| accusative | vinara | vinare |
| vocative | vinaru | vinari |
| locative | vinaru | vinarima |
| instrumental | vinarom | vinarima |
Derived terms
- vinárstvo
Swedish
Verb
vinar
- present indicative of vina