vinctura

Latin

Etymology

From vinciō (bind, fetter, tie).

Pronunciation

Noun

vīnctūra f (genitive vīnctūrae); first declension

  1. A bandage, ligature, vincture.

Declension

First-declension noun.

singular plural
nominative vīnctūra vīnctūrae
genitive vīnctūrae vīnctūrārum
dative vīnctūrae vīnctūrīs
accusative vīnctūram vīnctūrās
ablative vīnctūrā vīnctūrīs
vocative vīnctūra vīnctūrae

Descendants

  • English: vincture

References