vinculo

See also: vinculó and vínculo

Catalan

Verb

vinculo

  1. first-person singular present indicative of vincular

Latin

Etymology

From vinculum, from vinciō (bind, fetter, tie).

Pronunciation

Verb

vinculō (present infinitive vinculāre, perfect active vinculāvī, supine vinculātum); first conjugation

  1. (transitive) to fetter, bind, chain
    Synonyms: cōnfīgō, cōnserō, fīgō, illigō, colligō, ligō, adalligō, dēligō, alligō, nectō, cōnectō, dēfīgō, fīgō, dēstinō, pangō
    Antonyms: explicō, absolvō, dissolvō, solvō

Conjugation

Synonyms

Derived terms

Descendants

  • Vulgar Latin: *advinculāre
  • Catalan: vincular
  • Italian: vincolare
  • Portuguese: vincular
  • Sicilian: vinculari
  • Spanish: vincular

References

  • vinculo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • vinculo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
    • (ambiguous) to burst one's chains: vincula rumpere
    • (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula (custodiam) dare aliquem
    • (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula, in catenas conicere aliquem

Portuguese

Verb

vinculo

  1. first-person singular present indicative of vincular

Spanish

Verb

vinculo

  1. first-person singular present indicative of vincular