vinculo
Catalan
Verb
vinculo
- first-person singular present indicative of vincular
Latin
Etymology
From vinculum, from vinciō (“bind, fetter, tie”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈwɪŋ.kʊ.ɫoː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈviŋ.ku.lo]
Verb
vinculō (present infinitive vinculāre, perfect active vinculāvī, supine vinculātum); first conjugation
Conjugation
Conjugation of vinculō (first conjugation)
Synonyms
- (fetter): vinciō
Derived terms
Related terms
Descendants
- ⇒ Vulgar Latin: *advinculāre
- Italian: avvinchiare, avvinghiare
- → Catalan: vincular
- → Italian: vincolare
- → Portuguese: vincular
- → Sicilian: vinculari
- → Spanish: vincular
References
- “vinculo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vinculo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
- (ambiguous) to burst one's chains: vincula rumpere
- (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula (custodiam) dare aliquem
- (ambiguous) to put some one in irons, chains: in vincula, in catenas conicere aliquem
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
Portuguese
Verb
vinculo
- first-person singular present indicative of vincular
Spanish
Verb
vinculo
- first-person singular present indicative of vincular