vrijpleiten

Dutch

Etymology

From vrij (“free”) +‎ pleiten (“plead”).

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

vrijpleiten

  1. to exonerate, free from guilt through pleading

Conjugation

Conjugation of vrijpleiten (weak, separable)
infinitive vrijpleiten
past singular pleitte vrij
past participle vrijgepleit
infinitive vrijpleiten
gerund vrijpleiten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular pleit vrij pleitte vrij vrijpleit vrijpleitte
2nd person sing. (jij) pleit vrij pleitte vrij vrijpleit vrijpleitte
2nd person sing. (u) pleit vrij pleitte vrij vrijpleit vrijpleitte
2nd person sing. (gij) pleit vrij pleitte vrij vrijpleit vrijpleitte
3rd person singular pleit vrij pleitte vrij vrijpleit vrijpleitte
plural pleiten vrij pleitten vrij vrijpleiten vrijpleitten
subjunctive sing.1 pleite vrij pleitte vrij vrijpleite vrijpleitte
subjunctive plur.1 pleiten vrij pleitten vrij vrijpleiten vrijpleitten
imperative sing. pleit vrij
imperative plur.1 pleit vrij
participles vrijpleitend vrijgepleit
1) Archaic.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.