wegkijken

Dutch

Etymology

From weg +‎ kijken.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

wegkijken (intransitive)

  1. to look away, avert one's gaze
  2. (figuratively) to remain wilfully ignorant or refuse to face reality

Conjugation

Conjugation of wegkijken (strong class 1, separable)
infinitive wegkijken
past singular keek weg
past participle weggekeken
infinitive wegkijken
gerund wegkijken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kijk weg keek weg wegkijk wegkeek
2nd person sing. (jij) kijkt weg, kijk weg2 keek weg wegkijkt wegkeek
2nd person sing. (u) kijkt weg keek weg wegkijkt wegkeek
2nd person sing. (gij) kijkt weg keekt weg wegkijkt wegkeekt
3rd person singular kijkt weg keek weg wegkijkt wegkeek
plural kijken weg keken weg wegkijken wegkeken
subjunctive sing.1 kijke weg keke weg wegkijke wegkeke
subjunctive plur.1 kijken weg keken weg wegkijken wegkeken
imperative sing. kijk weg
imperative plur.1 kijkt weg
participles wegkijkend weggekeken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.