wegkomen

Dutch

Etymology

Compound of weg +‎ komen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʋɛxˌkoː.mə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

wegkomen

  1. (intransitive) to get away, make oneself scarce
    Hij kon nog maar net wegkomen. ― He could only barely get away.
    Maak dat je wegkomt! ― Begone! / Make yourself scarce!

Conjugation

Conjugation of wegkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive wegkomen
past singular kwam weg
past participle weggekomen
infinitive wegkomen
gerund wegkomen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kom weg kwam weg wegkom wegkwam
2nd person sing. (jij) komt weg, kom weg2 kwam weg wegkomt wegkwam
2nd person sing. (u) komt weg kwam weg wegkomt wegkwam
2nd person sing. (gij) komt weg kwaamt weg wegkomt wegkwaamt
3rd person singular komt weg kwam weg wegkomt wegkwam
plural komen weg kwamen weg wegkomen wegkwamen
subjunctive sing.1 kome weg kwame weg wegkome wegkwame
subjunctive plur.1 komen weg kwamen weg wegkomen wegkwamen
imperative sing. kom weg
imperative plur.1 komt weg
participles wegkomend weggekomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.