wegkwijnen

Dutch

Etymology

From weg (“away”) +‎ kwijnen (“wither”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʋɛxˌkʋɛi̯.nə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: weg‧kwij‧nen

Verb

wegkwijnen

  1. to waste away

Conjugation

Conjugation of wegkwijnen (weak, separable)
infinitive wegkwijnen
past singular kwijnde weg
past participle weggekwijnd
infinitive wegkwijnen
gerund wegkwijnen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kwijn weg kwijnde weg wegkwijn wegkwijnde
2nd person sing. (jij) kwijnt weg, kwijn weg2 kwijnde weg wegkwijnt wegkwijnde
2nd person sing. (u) kwijnt weg kwijnde weg wegkwijnt wegkwijnde
2nd person sing. (gij) kwijnt weg kwijnde weg wegkwijnt wegkwijnde
3rd person singular kwijnt weg kwijnde weg wegkwijnt wegkwijnde
plural kwijnen weg kwijnden weg wegkwijnen wegkwijnden
subjunctive sing.1 kwijne weg kwijnde weg wegkwijne wegkwijnde
subjunctive plur.1 kwijnen weg kwijnden weg wegkwijnen wegkwijnden
imperative sing. kwijn weg
imperative plur.1 kwijnt weg
participles wegkwijnend weggekwijnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.