wegvliegen

Dutch

Etymology

From weg +‎ vliegen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

wegvliegen

  1. to fly away
  2. to flee, to swiftly run away

Conjugation

Conjugation of wegvliegen (strong class 2a, separable)
infinitive wegvliegen
past singular vloog weg
past participle weggevlogen
infinitive wegvliegen
gerund wegvliegen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular vlieg weg vloog weg wegvlieg wegvloog
2nd person sing. (jij) vliegt weg, vlieg weg2 vloog weg wegvliegt wegvloog
2nd person sing. (u) vliegt weg vloog weg wegvliegt wegvloog
2nd person sing. (gij) vliegt weg vloogt weg wegvliegt wegvloogt
3rd person singular vliegt weg vloog weg wegvliegt wegvloog
plural vliegen weg vlogen weg wegvliegen wegvlogen
subjunctive sing.1 vliege weg vloge weg wegvliege wegvloge
subjunctive plur.1 vliegen weg vlogen weg wegvliegen wegvlogen
imperative sing. vlieg weg
imperative plur.1 vliegt weg
participles wegvliegend weggevlogen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.