ýta

See also: yta, YTA, and y tá

Icelandic

From Old Norse ýta, from Proto-Germanic *ūtijaną (“to push away”).

ýta (weak verb, third-person singular past indicative ýtti, supine ýtt)

*ýta* – active voice (*germynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að ýta
supine sagnbót		ýtt
present participle lýsingarháttur nútíðar		ýtandi

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	ýti	ýtti	ýti	ýtti
	þú	ýtir	ýttir	ýtir	ýttir
	hann, hún, það	ýtir	ýtti	ýti	ýtti
plural	við	ýtum	ýttum	ýtum	ýttum
	þið	ýtið	ýttuð	ýtið	ýttuð
	þeir, þær, þau	ýta	ýttu	ýti	ýttu

		imperative boðháttur
singular	þú	ýt (þú), ýttu
plural	þið	ýtið (þið), ýtiði¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

*ýtast* – mediopassive voice (*miðmynd*)
		present nútíð	past þátíð	present nútíð	past þátíð
infinitive nafnháttur		að ýtast
supine sagnbót		ýst
present participle lýsingarháttur nútíðar		ýtandist (rare; see appendix)

		indicative framsöguháttur		subjunctive viðtengingarháttur
singular	ég	ýtist	ýttist	ýtist	ýttist
	þú	ýtist	ýttist	ýtist	ýttist
	hann, hún, það	ýtist	ýttist	ýtist	ýttist
plural	við	ýtumst	ýttumst	ýtumst	ýttumst
	þið	ýtist	ýttust	ýtist	ýttust
	þeir, þær, þau	ýtast	ýttust	ýtist	ýttust

		imperative boðháttur
singular	þú	ýst (þú), ýstu
plural	þið	ýtist (þið), ýtisti¹

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

ýta