γεγόνετον

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.ɡó.ne.ton/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡeˈɡo.ne.ton/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝeˈɣo.ne.ton/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝeˈɣo.ne.ton/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝeˈɣo.ne.ton/

Verb

γεγόνετον • (gegóneton)

second-person dual perfect active imperative of γίγνομαι (gígnomai)

Conjugation

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γέγονᾰ	γέγονᾰς	γέγονε(ν)	γεγόνᾰτον	γεγόνᾰτον	γεγόνᾰμεν	γεγόνᾰτε	γεγόνᾱσῐ(ν)
	subjunctive	γεγόνω	γεγόνῃς	γεγόνῃ	γεγόνητον	γεγόνητον	γεγόνωμεν	γεγόνητε	γεγόνωσῐ(ν)
	optative	γεγόνοιμῐ, γεγονοίην	γεγόνοις, γεγονοίης	γεγόνοι, γεγονοίη	γεγόνοιτον	γεγονοίτην	γεγόνοιμεν	γεγόνοιτε	γεγόνοιεν
	imperative		γέγονε	γεγονέτω	γεγόνετον	γεγονέτων		γεγόνετε	γεγονόντων
middle/ passive	indicative	γεγένημαι	γεγένησαι	γεγένηται	γεγένησθον	γεγένησθον	γεγενήμεθᾰ	γεγένησθε	γεγένηνται
	subjunctive	γεγενημένος ὦ	γεγενημένος ᾖς	γεγενημένος ᾖ	γεγενημένω ἦτον	γεγενημένω ἦτον	γεγενημένοι ὦμεν	γεγενημένοι ἦτε	γεγενημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	γεγενημένος εἴην	γεγενημένος εἴης	γεγενημένος εἴη	γεγενημένω εἴητον/εἶτον	γεγενημένω εἰήτην/εἴτην	γεγενημένοι εἴημεν/εἶμεν	γεγενημένοι εἴητε/εἶτε	γεγενημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		γεγένησο	γεγενήσθω	γεγένησθον	γεγενήσθων		γεγένησθε	γεγενήσθων
		active				middle/passive
infinitive		γεγονέναι				γεγενῆσθαι
participle	m	γεγονώς				γεγενημένος
	f	γεγονυῖᾰ				γεγενημένη
	n	γεγονός				γεγενημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.