λεκτικός

Ancient Greek

Etymology

From λέγω (légō, “speak”) +‎ -τῐκός (-tĭkós, verbal adjective suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /lek.ti.kós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /lek.tiˈkos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /lek.tiˈkos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /lek.tiˈkos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /lek.tiˈkos/

Adjective

λεκτῐκός • (lektĭkós) m (feminine λεκτῐκή, neuter λεκτῐκόν); first/second declension

Good at speaking, able to speak
Related to expression, stylistic

Inflection

First and second declension of λεκτῐκός; λεκτῐκή; λεκτῐκόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	λεκτῐκός lektĭkós	λεκτῐκή lektĭkḗ	λεκτῐκόν lektĭkón	λεκτῐκώ lektĭkṓ	λεκτῐκᾱ́ lektĭkā́	λεκτῐκώ lektĭkṓ	λεκτῐκοί lektĭkoí	λεκτῐκαί lektĭkaí	λεκτῐκᾰ́ lektĭkắ
Genitive	λεκτῐκοῦ lektĭkoû	λεκτῐκῆς lektĭkês	λεκτῐκοῦ lektĭkoû	λεκτῐκοῖν lektĭkoîn	λεκτῐκαῖν lektĭkaîn	λεκτῐκοῖν lektĭkoîn	λεκτῐκῶν lektĭkôn	λεκτῐκῶν lektĭkôn	λεκτῐκῶν lektĭkôn
Dative	λεκτῐκῷ lektĭkōî	λεκτῐκῇ lektĭkēî	λεκτῐκῷ lektĭkōî	λεκτῐκοῖν lektĭkoîn	λεκτῐκαῖν lektĭkaîn	λεκτῐκοῖν lektĭkoîn	λεκτῐκοῖς lektĭkoîs	λεκτῐκαῖς lektĭkaîs	λεκτῐκοῖς lektĭkoîs
Accusative	λεκτῐκόν lektĭkón	λεκτῐκήν lektĭkḗn	λεκτῐκόν lektĭkón	λεκτῐκώ lektĭkṓ	λεκτῐκᾱ́ lektĭkā́	λεκτῐκώ lektĭkṓ	λεκτῐκούς lektĭkoús	λεκτῐκᾱ́ς lektĭkā́s	λεκτῐκᾰ́ lektĭkắ
Vocative	λεκτῐκέ lektĭké	λεκτῐκή lektĭkḗ	λεκτῐκόν lektĭkón	λεκτῐκώ lektĭkṓ	λεκτῐκᾱ́ lektĭkā́	λεκτῐκώ lektĭkṓ	λεκτῐκοί lektĭkoí	λεκτῐκαί lektĭkaí	λεκτῐκᾰ́ lektĭkắ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	λεκτῐκῶς lektĭkôs			λεκτῐκώτερος lektĭkṓteros			λεκτῐκώτᾰτος lektĭkṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

ἀπεκλεκτικός (apeklektikós)
διαλεκτικός (dialektikós)
ἐκλεκτικός (eklektikós)
ψευδοδιαλεκτικός (pseudodialektikós)

Descendants

→ Greek: λεκτικός (lektikós) (learned)

References

“λεκτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“λεκτικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
λεκτικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek λεκτικός (lektikós).^[1] By surface analysis, λέγω (légo) +‎ -τικός (-tikós).

Pronunciation

IPA^(key): /le.ktiˈkos/
Hyphenation: λε‧κτι‧κός

Adjective

λεκτικός • (lektikós) m (feminine λεκτική, neuter λεκτικό)

verbal (of or relating to words)
verbal (concerned with the words, rather than the substance of a text)
verbal (consisting of words only)
λεκτική επικοινωνία ― lektikí epikoinonía ― verbal communication

λεκτική κακοποίηση ― lektikí kakopoíisi ― verbal abuse

Declension

Declension of λεκτικός
	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	λεκτικός (lektikós)	λεκτική (lektikí)	λεκτικό (lektikó)	λεκτικοί (lektikoí)	λεκτικές (lektikés)	λεκτικά (lektiká)
genitive	λεκτικού (lektikoú)	λεκτικής (lektikís)	λεκτικού (lektikoú)	λεκτικών (lektikón)	λεκτικών (lektikón)	λεκτικών (lektikón)
accusative	λεκτικό (lektikó)	λεκτική (lektikí)	λεκτικό (lektikó)	λεκτικούς (lektikoús)	λεκτικές (lektikés)	λεκτικά (lektiká)
vocative	λεκτικέ (lektiké)	λεκτική (lektikí)	λεκτικό (lektikó)	λεκτικοί (lektikoí)	λεκτικές (lektikés)	λεκτικά (lektiká)

Derived terms

λεκτικά (lektiká, adverb)

Related terms

διαλεκτικός (dialektikós)
εκλεκτικός (eklektikós)
επιλεκτικός (epilektikós)
κυριολεκτικός (kyriolektikós)
λεξικός (lexikós)
μονολεκτικός (monolektikós)
συλλεκτικός (syllektikós)

References

^ λεκτικός, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1] λεκτικός, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1]