یلكن

Old Anatolian Turkish

Etymology

Inherited from Proto-Turkic *yẹlken.

Noun

یلكن • (yẹlken) (definite accusative یلكنی (yẹlkeni), plural یلكنلر (yẹlkenler))

  1. (nautical) sail
  2. (nautical) sailship

Derived terms

  • یلكن آلتنه آلمق (yẹlken altına almaq, to conquer)
  • یلكن دوزمك (yẹlken düzmek, to sail)
  • یلكن قورمق (yẹlken qurmaq, to sail)
  • یل (yẹl, wind)
  • یلپزه (yẹlpeze, fan)
  • یلپیك (yẹlpik, asthma)

Descendants

  • Azerbaijani: yelkən
  • Gagauz: elken
  • Ottoman Turkish: یلكن (yelken) (see there for further descendants)

Further reading

  • Kanar, Mehmet (2018) “yilken”, in Eski Anadolu Türkçesi Sözlüğü [Old Anatolian Turkish Dictionary] (in Turkish), 2nd edition, Istanbul: Say Yayınları, page 759
  • “yelken altına almak”, in XIII. Yüzyılından Beri Türkiye Türkçesiyle Yazılmış Kitaplarından Toplanan Tanıklarıyle Tarama Sözlüğü (Türk Dil Kurumu yayınları; 212)‎[1] (in Turkish), Ankara: Türk Dil Kurumu, 1963–1977

Ottoman Turkish

Etymology

Inherited from Old Anatolian Turkish یلكن (yẹlken), from Proto-Turkic *yẹlken (sail).

Noun

یلكن • (yelken) (definite accusative یلكنی (yelkeni), plural یلكنلر (yelkenler))

  1. (nautical) sail
    Synonyms: بادبان (badban), شراع (şirâʼ)

Derived terms

  • یان یلكن (yan yelken, trysail)
  • یلكن آچمق (yelken açmak, to set sail)
  • یلكن بزی (yelken bezi, sailcloth)
  • یلكن كمیسی (yelken gemisi, sailing ship)
  • یلكن كورك (yelken kürek, at full speed, literally sail and oar)
  • یلكنجی (yelkenci, sailmaker)
  • یلكنلمك (yelkenlemek, to go along under sail)
  • یلكنلو (yelkenli, furnished with sails)
  • یلكنی صویه ایندرمك (yelkeni suya indirmek, to humble one's self)

Descendants

Further reading