โบย

โบย • (booi) (abstract noun การโบย)

1. to beat (with a cane, stick, or the like) as punishment.
   • 1914, ชิต บุรทัต, สามัคคีเภทคำฉันท์:

     พวกราชมัลโดย พลโบยมิใช่เบา สุดหัตถะแห่งเขา ขณะหวดสิพึงกลัว

     pûuak râat-chá-man dooi · pá-lá booi mí châi bao · sùt hàt-tà hɛ̀ng kǎo · kà-nà hùuat sì pʉng gluua

     And hardly and wildly those royal enforcers beat him using all their strength. Each strike, indeed, struck terror into the onlookers.