German
Etymology
From weggehen (“to go away”) + -er.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈvɛkɡeːɐ/
- Hyphenation: Weg‧ge‧her
Noun
Weggeher m (strong, genitive Weggehers, plural Weggeher, feminine Weggeherin)
- agent noun of weggehen
Declension
Declension of Weggeher [masculine, strong]