aanstaan

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenstaen. Equivalently, from aan +‎ staan.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌstaːn/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧staan

Verb

aanstaan

  1. (intransitive) to be switched on or otherwise active
  2. (intransitive) (of doors) to be open
  3. (transitive) to please, gratify; to be liked
    Synonyms: behagen, bevallen
    Jouw toon staat me niet aan. ― I don't like your tone.

Conjugation

Conjugation of aanstaan (strong class 6, irregular, separable)
infinitive aanstaan
past singular stond aan
past participle aangestaan
infinitive aanstaan
gerund aanstaan n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular sta aan stond aan aansta aanstond
2nd person sing. (jij) staat aan, sta aan2 stond aan aanstaat aanstond
2nd person sing. (u) staat aan stond aan aanstaat aanstond
2nd person sing. (gij) staat aan stondt aan aanstaat aanstondt
3rd person singular staat aan stond aan aanstaat aanstond
plural staan aan stonden aan aanstaan aanstonden
subjunctive sing.1 sta aan stonde aan aansta aanstonde
subjunctive plur.1 staan aan stonden aan aanstaan aanstonden
imperative sing. sta aan
imperative plur.1 staat aan
participles aanstaand aangestaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.