adiutor

• adjūtor
• azūtor

From adiuvō (“help”, verb) +‎ -tor (agent suffix).

• (Classical Latin) IPA^(key): [adˈjuː.tɔr]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): [ad̪ˈjuː.t̪or]

adiūtor m (genitive adiūtōris); third declension

1. helper, assistant
2. deputy

Third-declension noun.

• coadiūtor

• French: adjuteur
• Italian: adiutore
• Polish: adiutor
• Portuguese: adjutor
• Romanian: ajutor
• Spanish: adjutor
• Malti : awditur

• “adiutor”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers

• adjutor (pre-reform orthography (1936))

Learned borrowing from Latin adiūtor. First attested in 1621–1632.^[1]

• IPA^(key): /aˈdju.tɔr/
• Rhymes: -utɔr
• Syllabification: a‧diu‧tor

adiutor m pers

1. adjutor

   Synonym: pomocnik

   • 2008, “Działalność kancelarii odszkodowawczych z perspektywy insidera”, in Gazeta Ubezpieczeniowa‎^[1], Agencja Wydawniczo-Promocyjna OPOKA:

     Funkcjonowanie certyfikowanych adiutorów nie ograniczałoby możliwości korzystania również z pomocy radców prawnych czy adwokatów ani nie blokowałoby możliwości ustanawiania innych dowolnie wybranych pełnomocników.

     The functioning of certified assistants would not limit the possibility of using the assistance of legal advisers or advocates, nor would it block the possibility of appointing other freely chosen proxies.

• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “adjutor”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 8