barba tenus sapiens

Latin

Alternative forms

  • barbatenus sapiens

Etymology

From barbā (beard, abl.sg.) + tenus (as far as, postp.) sapiēns (discerning, wise, adj.), i.e. 'wise only as far as the beard, merely cultivating an appearance of wisdom'. From Erasmus' Adagia, translating Ancient Greek ἐκ πώγωνος σοφοί, καὶ ἀπὸ πώγωνος φιλόσοφοι (ek pṓgōnos sophoí, kaì apò pṓgōnos philósophoi), part of a rich earlier tradition of similar sayings in reference to the beard conferring the image of a philosopher, specifically a Stoic one. Cf. sapientem pāscere barbam (to grow a beard of wisdom) (Horace), barba nōn facit philosophum (a beard doesn't make you a philosopher).

Pronunciation

Noun

barbā tenus sapiēns m or f (genitive barbā tenus sapientis); third declension

  1. (idiomatic, mildly derogatory) a phoney philosopher, a sophist

Declension

  • Indeclinable portion with a third-declension noun.
singular plural
nominative barbā tenus sapiēns barbā tenus sapientēs
genitive barbā tenus sapientis barbā tenus sapientum
dative barbā tenus sapientī barbā tenus sapientibus
accusative barbā tenus sapientem barbā tenus sapientēs
ablative barbā tenus sapiente barbā tenus sapientibus
vocative barbā tenus sapiēns barbā tenus sapientēs